Maandag 2 maart 2009: Het avontuur begint!
Om 6u ’s morgens vertrokken we met het vliegtuig richting Puerto Plata. Tijdens de vliegreis hebben we geslapen, gegeten en gedronken, boekjes gelezen, naar Step Up 2 gekeken en Rummikub gespeeld. De tijd “vloog” voorbij, de vliegroute konden we volgen via kleine tv’tjes. Negen uur later kwamen we aan in de Dominicaanse Republiek.
Onze mentor Jeannine, onze huisgastheer Kelvin, de kinderen Jetro, Nelson, Charline, een Canadese zuster Gina en chauffeur Morèl stonden ons op te wachten. Onder een fel tropische zon was het letterlijk en figuurlijk een warm onthaal! Het avontuur waarnaar we maanden hadden uitgekeken begon meteen al ongewoon, zittend in de laadbak van één van de jeeps opweg naar het hotel Barcélo. Ondanks de reservatie konden we pas een vijftal uren na incheck-time onze kamers in .... “Welkom in de DomRep! Punto y aparte! ( onze cultuur= een ietske speciaal). Ons alternatief voor het wachten was een frisse duik in het zwembad en even op het strand genieten van zee en palmbomen. Zalig! Bij een heerlijk souper-buffet maakten we verder kennis met Jeannine en de toen nog verlegen kinderen. Voor het slapengaan genoten we, “nog even de tourist”, van een cocktail en een animatieshow om daarna de extra lange dag af te sluiten, een beetje zenuwachtig om wat morgen de trip naar Haïti brengen zou....
Op weg naar Akil Samdi…
Al onze bagage werd de jeep ingeladen en overtrokken met een zeil ter bescherming voor de regen. Ondanks het droog seizoen voorspelden grote zwarte wolken niet veel goeds.
Na de halve dag durende rit zagen we duidelijk het verschil tussen de DomRep. en Haïti: het groen verminderde, de asfaltwegen werden zandwegen die door de aanhoudende regen “modderwegen” waren geworden. Jeannine en Morèl kozen voor de langere en betere route omdat we anders hoogstwaarschijnlijk vastreden met de jeeps. Alhoewel... die omweg was niet veel beter!
Nog voor we de grens overstaken kwam het schrijnende van Haïti al op ons af: aan het laatste tankstation kwam een kleine Haïtiaanse jongen aangelopen in vuile, afgedragen kledij, stak onmiddellijk zijn hand uit en maakte duidelijk dat hij iets te eten wou… één van de vele professionele bedelaartjes die dagelijks de grensrivier oversteken.
Eenmaal de grens over in het dorpje Wanament werden de beelden die we ooit op televisie zagen pure werkelijkheid: een chaos van mensen zich bewegend op wat eerder een vuilnisbelt was... kinderen sleurend met potten water of andere lasten op hun hoofd.... Haïti....
De aankomst in Akil Samdi was gelukkig zachter..., een tiental kinderen die onze buren zouden worden kwamen verwonderd rondom ons staan. Ze bekeken ons nieuwsgierig en riepen: “Blanco, blanco” wat eigenlijk betekent “vreemdeling”.
De komende dagen zullen we zeker kennis maken met de plaatselijke bevolking, maar nu was het tijd om onze verblijfplaats te ontdekken! We slapen in een betonnen zeer Haïtiaans huis. Ik slaap samen met Sarah in een kamer met elk een ‘bed’ en een gemeenschappelijke kast. Verder is er een kleine leefruimte waar we ’s avonds nog wat kunnen drinken en praten bij een gezelschapsspel. We hebben ook een wasruimte en een toilet. Voor de wasbeurten en het doorspoelen van het toilet draaien we de tijd terug, geen stromend water leert ons opnieuw handig om te gaan met kommetjes en emmers... vragen we ons af hoe het moet zijn in de rest van het dorp waar alles nog zoveel armoediger is... Ook hebben wij de luxe dat er ‘s avonds elektriciteit wordt gezonden vanuit het hoofdgebouw... enkel het “Ti Solèy Leve”centrum en nog een drietal inwoners van Akil Samdi hebben een generator... Om 9u ’s avonds behelpen we ons, net als de anderen met een olielamp.
Onze eerste Creoolse woordjes
De eerste volle dag konden we even op de computer werken om het thuisfront te verwittigen van onze goede aankomst. Jeannine heeft een duurbetaalde satelietschotel. Het internet gaat redelijk traag en valt soms even weg. Vandaar: verwacht niet elke week een berichtje op deze blog. We zullen ons best doen om tweewekelijks enkele dagboekfragmenten door te zenden… In de namiddag kregen we Creoolse les, niet zo gemakkelijk als we dachten, maar door veel contact met de kinderen begint het stilletjesaan te lukken en tijdens gezelschapspelletjes zijn Charline, Jetro en Nelson prima leerkrachten!
Kennismaking met de coaches
We hebben een regenachtige dag, te vroeg in het seizoen, zegt Jeannine.. Waarschijnlijk hebben we het meegebracht vanuit België J. Op de galerij maken we kennis met de coaches (leerkrachten verbonden aan het centrum en met wie we tijdens onze stage intens zullen samenwerken). Het is even wennen aan de taal. We doen ons best om ons prille Creools in te praten gemengd met Frans. De coaches, op hunbeurt, doen hun best trager te spreken. Om het allemaal wat minder stijf te houden spelen we samen het spel “jungle speed”, een leuk contactmoment!
Een nieuwe gast…
Vrijdag... we beginnen de dag met een rondleiding op het domein van Ti Soley Leve. We hadden nooit gedacht dat deze wandeling ons verblijf al heel vlug een andere wending zou geven... nog maar halfweg en dicht bij de ingang komt een vrouw met een baby op de arm naar Jeannine toe. Hun dialoog kunnen we vrij goed volgen omdat Jeannine ons al had verteld over een pas gestorven vrouw die een kleine baby achterliet en dat ze één van de komende dagen de baby wou gaan bekijken omdat ze vermoedt dat het kind veel te weinig voeding krijgt. Wanneer de tante ons de baby laat zien gaat er een emotionele schok door ons heen ... dit kind is duidelijk ondervoed. Door de begrafenisonkosten kan de vader geen melk meer betalen... de familie helpt wel een beetje maar meestal moet de baby het doen met gesuikerde thee of een geplet klein koekje. De tante smeekt om hulp... Voor Jeannine is dit “het zoveelste kind” en de “zoveelste noodkreet” en ze weet heel goed dat er zich verder in het dorp nog zulke taferelen afspelen... maar ze ziet ook onze blik, ons bijna smekend “ je gaat toch iets doen voor deze baby!”.... Dan pakt ze een snelle beslissing, ze zendt de tante terug om de vaccinatiekaart, stopt de baby in onze armen en zegt, nu hebben jullie eventjes de tijd om rustig en realistisch na te denken... er zijn twee keuzes... Ofwel bezorgen we wekelijks wat melk aan de familie maar dit is geen garantie op overleven of ... we konden samen met de andere stagiaires de baby 3 maanden zelf verzorgen zodat die later sterk genoeg weer naar de familie kan. Jeannine wijst er ons op dat dit een serieuze beperking van onze vrije tijd zal inhouden, een goede planning en een grote verantwoordelijkheid vraagt... onze meegebrachte financiële steun voor het project geeft wel de kans om de dure melk te kopen... en zo is voor ons de keuze onmiddellijk gemaakt! We zijn de tijdelijke fiere ouders van Rose-Lore!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten