Reisverslag Haïti - week 2

De markt in Dajabòn

Maandag zijn we met de jeep naar de markt in Dajabòn geweest, het grensdorp in de Dom.Rep. Onderweg pikten we onze 2 bodyguards op : René en John. Zij helpen Jeannine voor het dragen van de boodschappen en zorgen ervoor dat de zakkenrollers uit de buurt blijven . René en John wonen in Wanament waardoor zij de plaatselijke boefjes herkennen.

Op de maandagse - en vrijdagse marktdag kunnen de Haïtianen zonder de nodige documenten de grens over. Deze marktdagen zijn telkens opnieuw een overdruk schouwspel van ontelbare kopende en verkopende Haïtianen en Dominikaners en na de uitgeregende voorbije vrijdag speelde het marktleven zich deze keer in kwadraat af. Het is een duwen en trekken om zich zo snel mogelijk een weg te banen op weg naar... of bepakt en geladen van... En daartussen liepen wij. Brommers, karren en vrachtwagens reden slechts een paar centimeter naast ons voorbij. We kregen het echt wel benauwd. Gelukkig konden wij rekenen op de hulp van de bodyguards, die hun taak heel au sérieux namen, en bijna de grensbrug over zorgden de UN-blauwhelmen voor een zekere “orde” in het houden van links en rechts....

De markt was slordig, hier en daar zelfs heel vuil en is zeker niet te vergelijken met de markt bij ons. Echte marktkramen zijn er niet, maar de koopwaren liggen op doeken op de grond. Nieuwe en tweedehandse kledij en schoenen, toiletartikelen en vooral de Dominikaanse voedingswaren worden door laag gespannen zeilen beschermd tegen de warmte. Jeannine kocht op de markt en de plaatselijke supermarkt en wij hielpen kleedjes kiezen voor onze Rose-Lore. Dat laatste en een heerlijke ijskreem waren de toppers van de dag.

Bezoek aan de parochiale lagere school.

Dinsdag maakten we kennis met één van de lagere scholen in Akil Samdi. Onze verwachtingen lagen niet erg hoog omdat we al geïnformeerd waren door Jeannine, maar wat we zagen is voor ons – westerse onderwijsmensen – bijna het tegenovergestelde met wat wij met “school” bedoelen. De klaslokalen ogen kaal en niet onderhouden vuil. Er is ook duidelijk een gebrek aan onderwijsleermiddelen.

Het leerlingenaantal per klas is enorm groot. Sommige klassen hebben zelfs 71 leerlingen zodat de bankjes van 2 snel overbevolkt waren. De leerlingen uit eenzelfde klas hebben niet allemaal dezelfde leeftijd. Dit komt omdat sommige ouders financiëel te zwak staan om hun kinderen elk schooljaar opeenvolgend te laten doorlopen. Bij gebrek aan voldoende medische hulp zijn kinderen bij ziekte ook veel langer afwezig door het trage genezingsproces.

De leermethodes zijn gebaseerd op mondelinge herhalingen: de leerkracht zegt iets voor en de leerlingen zeggen dit na. Wanneer je dit tafereel hoort in het 1ste, 2de en 3de leerjaar krijg je de indruk dat de leerlingen kunnen lezen. Wanneer Jeannine echter in het eerste leerjaar een nieuw woord op het bord schrijft bestaande uit alle letters die ze al kennen, bemerk je meteen dat de meerderheid van de leerlingen niet “echt” kan lezen maar gewoon reproduceert.

In het eerste leerjaar somden de leerlingen heel trots hun getallenrij op. Maar wanneer we een splitsoefening op bord schrijven vallen de vele mondjes dicht omdat binnen de leerstof te weinig aandacht is gegeven aan de getalbegrippen. Onze stagelessen zullen vooral deze leemte gaan invullen op een creatieve beklijvende manier.

Jeannine deed nog een testje: je naam schrijven. Het werd een te moeilijke opdracht in het eerste leerjaar en sommigen hebben er moeite mee tot in het derde leerjaar... Onze vingers zijn meteen gaan kriebelen en terug thuis zijn we schrijfblaadjes gaan ontwerpen. Toen Sarah de klassenlijst bekeek werd het af en toe een waar ontcijferen. De Haïtiaanse voornamen zijn zeker geen “An” en “Jan” maar klinken als
"Iderlande", "Rodeveline", Roodmay Love", Claudemane".

Het educatief centrum “Ti Solèy leve” waarin wij meedraaien heeft o.a. als doelstelling de “te weinig” geschoolde leerkrachten ruggesteun te geven. Daarvoor heeft het centrum dit schooljaar twee part-time pedagogen in dienst genomen bijgestaan door een zestal coaches die in het centrum ook verdere vorming genieten. Sommige van deze coaches zullen volgend jaar enkele oudere leerkrachten gaan vervangen. De inzet van buitenlandse stagiaires geeft tot nu toe positieve resultaten en maar wat graag willen wij op onze beurt met onze professionele bagage aan de doelstelling van het centrum beantwoorden.

Valerie, de stagiaire verpleegkunde van KaHo krijgt in deze school een toch wel bijzondere opdracht aangaande verbetering van de sanitaire voorzieningen. Van Jeannine wisten we al dat er ettelijke vergaderingen zijn doorgegaan met de inrichtende macht en haar financiële donors, dat het sanitair gebouw van de school dringend moet worden aangepakt . Omdat deze werken al in de steigers zitten en Ti Solèy leve dit project op zich neemt ( dank zij oa onze meegebrachte centen) dierf Jeannine ons confronteren met de realiteit van de onbeschrijfelijk verwaarloosde toiletten. Kleur en geur laten we best voor beschreven, we hopen op het einde van onze stage het volgende te schrijven: 1. renovatie van het sanitaire gebouw, afgewerkt. 2. toezicht en onderhoud voldoende door inzet van een nieuw personeelslid die vorming kreeg van Valerie. 3. creatie van “hygiënelessen” en info naar leerkrachten en ouders toe hebben zichtbaar en duurzaam resultaat.

Voorbereiding op het echte werk: de toets

Onze eerste opdracht: een toets opstellen om de beginsituatie voor rekenen van de leerlingen van het eerste leerjaar te meten. We richten ons op getallenkennis en bewerkingen. Geen moeilijke taak die we meteen konden uitwerken bij de intern verblijvende kinderen. Nelson, de oudste van de 3, legde zijn test foutloos af. Jetro (6) en Charline (7) hadden soms wat hulp nodig bij de eerste oefening van elke reeks. Maar na een voorbeeld konden zij alleen verder. Hun resultaten waren behoorlijk goed.

De dag nadien kwamen de coaches aan de beurt. De eenvoudige rekenoefeningen gingen bij hen heel vlot, de splitsoefeningen verliepen bij de meesten iets moeizamer, ondanks de vele oefeningen die ze eerder al hadden uitgewerkt. Sommigen lezen de opgave niet of onvolledig. Hun gemiddelde score was 7/10. Na bespreking met Jeannine is het beter deze test nog niet onmiddellijk af te nemen bij de leerlingen van het 1e leerjaar, maar willen we eerst met de coaches een goede reeks lessen opbouwen en uitwerken om nadien als verwerking de test af nemen. Motivatie genoeg voor ons om er bruisend aan te beginnen!

Rose-Lore

Het gaat goed met Rose-Lore! Ze is nog niet toegenomen in gewicht en weegt dus nog steeds 3kg700 gram, maar ze reageert veel duidelijker op nieuwe prikkels en volgt met haar ogen onze bewegingen mee. Haar huidje begint te glanzen en haar brabbeltaal komt op gang…universele klanken die onze affectie enkel maar intenser maakt!

Manje a la!

We kregen van meerdere mensen de vraag wat we zoal eten... Het is hier heel lekker!
's Morgen eten we typisch Creools brood dat smaakt naar witte pistoletjes (lekker dus) met als beleg kaas, choco of confituur.

's Middags eten we rijst, maïspuree of aardappelen ('s zondags frietjes!) met een stukje vlees, kip of zoute vis en heel veel groenten. Vooral groene bananen, gekookt of gebakken, zijn bijna dagelijkse kost. (de fruitbanaan noemt fig) Als dessert eten we vaak een soort pudding.

's Avonds komen de restjes van 's middags op tafel of we vullen aan met een broodmaaltijd met kaas, ham, choco of confituur. Of pasta!
”Goed eten” zegt Jeannine, “want een tropische warme dag telt er voor twee!” ok!